Fineasz i Ferb-New world-chapter 14

-Wika?-zapytał jeszcze bardziej zdumiony chłopak.-Wiktoria!-krzyknąl juz zachwycony i porwał dziewczynę w ramiona. Ona również się do niego przytuliła śmiejąc się głośno.-Wieki minęły,, odkąd się ostatni widzieliśmy.-szczerzył do niej zęby.

-Da. Ile to już, dwa lata?-zapytała.-W każdym razie co ty tu robisz Ariel? W Sieci?-dopytywała się, a mnie traktowali jak powietrze. Odchrząknęłam. Natychmiast obrócili się w moją stronę.

-A no tak.-popatrzył na mnie unosząc jedna brew, odwzajemniłam się równie lekceważącym spojrzeniem.-Alice, to jest Wiktoria Komova.-w mojej głowie zapaliła się czerwona lampka;  to ta zaginiona. Coś w jej spojrzeniu mnie martwiło, gdzieś już to widziałam, taka drwina.

-Miło poznać.-wyciągnęła w moją stronę dłoń, ale po oczach zobaczyłam, że wcale nie jest jej miło. Uścisnęła moją dłoń mocniej, niż się spodziewałam, o wiele mocniej. Przez chwilę stałyśmy mierząc się wzrokiem.

-Co ty tu robisz?-przerwał nasz niemy pojedynek.

-Zaczęło się.-odpowiedziała krótko.-Rozpoczęły się przygotowania, już nic nas nie powstrzyma.-Ariel natychmiast spoważniał.-Jesteś nam potrzebny Ariel.-kontynuowała.-Odgórni cię potrzebują.-chłopak cały czas milczał, uważnie wpatrując się w Wiktorię.

-Gdzie jest reszta?- zapytał.

-W bezpiecznym miejscu.- odpowiedziała,i  na chwilę zawiesiła wzrok na mnie.-A ona?-pistoletem wskazała na mnie.

-Nieprzewidziane okoliczności.-,, o co tu w ogóle chodzi?"pomyslalam.

-Musimy natychmiast iść do bezpiecznego miejsca.- oznajmiła Komova i ruszyła tunelem, a Ariel za nią.

-Ej, chwila! A mnie o zdanie nie zapytacie?- zawołałam za nimi. Napotkałam drwiące spojrzenie Wiktorii.

-Jeszcze do ciebie nie dotarło skarbie? Idziesz z nami czy tego chcesz czy nie. Nie zauważyłaś, że nie masz broni?-zapytała z drwiącym uśmieszkiem. Na te słowa zaczęłam przeszukiwać kieszenie. Pusto, nagle mnie oświeciło; to Ariel musiał zabrać miotacze kiedy spałam, coś się we mnie zagotowało, jak mogłam się dać tak podejść temu...temu... zmieliłam w ustach niezbyt piękny epitet określający Ariela. Szybko rozejrzałam się wokół, szansa na ucieczkę jest równa zeru, nawet gdyby mi się udało, to te ruskie babsko szybko by mnie wytropiło, a z chorym ramieniem nawet nie chcę myśleć jakby wyglądała moja obrona. Czyżby wszystko zostało uknute? Zaginieni byli tylko haczykiem? W takim razie gdzie pozostała trójka? Czy Silentio też brał w tym udział? I gdzie są Fineasz, Izabela i cała reszta? Są cali? Tyle pytań i żadnej odpowiedzi.

-No jazda, bo zapuszczę korzenie.- przerwała moje rozmyślania i nawet nie myśl o ucieczce- po tych słowach założyła mi kajdany.

-Nie przesadzasz? -zapytał Ariel patrząc z powątpiewanie to na żelastwo to na Komovą, ale unikał mojego wzroku.

-Przezorny zawsze ubezbieczony, a ty...- wymierzyła we mnie zabezpieczonym pistoletem. -Nie próbuj żadnych sztuczek, ten model bardzo szybko się odbezpiecza.- Popchnęła mnie w stronę ciemnego tunelu, lecz przez kajdanki nie mogłam złapać równowagi, i runęłam na ziemię wzbijając tuman szarego pyłu, a przez ramie przeszła kolejna fala bólu, aż mnie skręcało, nie mogłam się powstrzymać jęku.-No jazda, wstawaj.-kopnęła mnie w żebra ciężkim buciorem, kolejna fala bólu.

-Wiktoria przestań!-krzyknąl Ariel, odepchną Rosjankę w bok i przyklęknąl przy mnie próbując pomóc, ale wolną nogą kopnęłam go w brzuch z taką siłą, że poleciał na najbliższą ścianę, wstałam opierając się o ścianę i kuśtykając ruszyłam w ciemność.

******************************

...

A tu moj szkic Buforda wykonany na deviantarcie: