FiF -New world- rozdzial 11

Kurz powoli opadał odsłaniając cielska mutantów, które jeszcze  co jakiś czas drgały, jakby miały się zaraz podnieść i rzucić na nas.
-Mocno cię drapnął?- usłyszałam przy swoim prawym uchu; to Ariel wpatrywał się w mnie badawczo, a ja przez chwilę nie wiedziałam o co mu chodzi, i spojrzałam na moje lewe ramie i zrobiło mi się słabo; potwór mnie nie drapnął, dosłownie rozharatał mi ramię, praktycznie na całej długości widniało szerokie i głębokie rozdarcie z którego powoli sączyła się ciemno-czerwona posoka, spływajaca mi po dłoni i kapiaca na szarą ziemię natychmiast w nią wsiąkając; gdyby nie to utworzyłaby się pewnie już spora krwista kałuża . W ranie mogłam dostrzec poszczególne tkanki, skórę, różowe żyły, mięśnie i wreszcie bielącą się kość.
-Tak, lekko mnie drapnął.- odpowiedziałam pokazując ranę. -Wiesz mam do ciebie prośbę, za jakieś 5 sekund stracę przytomność z nadmiaru utraconej krwi, wiec złap mnie, proszę.- po tych słowach pociemniało mi w oczach, i poczułam jak tracę czucie w nogach, ostatnią rzeczą jaką zobaczyłam były wściekle zielone oczy wpatrujące się we mnie badawczo.
Otworzyłam oczy. Przez chwilę zastanawiałam się gdzie jestem, chciałam rozprostować nogi ale nie mogłam, bo byłam szczelnie okryta ciepłym kocem, a nastepnie poczułam ciepło na prawym policzku; ognisko, skąd tu się wzięło? Lewe ramie miałam starannie owinięte białym bandażem i już nie bolało tak jak wcześniej, czułam tylko lekkie rwanie.
-Nie ruszaj się, dopiero co zmieniłem bandaż.- gwałtownie odwróciłam głowę w kierunku skąd dochodził głos, i syknęłam, bo rana dała o sobie znać, aż pociemniało mi przed oczyma.-Mówiłem żebyś się nie ruszała-Ariel leżał przy mnie przykryty drugim kocem i wsparty na łokciu przyglądał mi się.
-Co ty tu do cholery robisz? Gdzie jest reszta?- zapytałam rozglądając się na boki, po raz drugi przeszył mnie ból, lecz zdecydowałam się nie ruszać przynajmniej na razie.-Odpowiesz czy będziemy tak sobie patrzeć w oczy?-zapytałam patrząc na niego wyzywająco.
-Ja w twoje mógłbym patrzeć cały dzień.-oznajmił nie zmieniając pozycji; popatrzyłam na niego jakby miał co najmniej dwie głowy, ale postanowiłam przemilczeć te jego dziwną uwagę.
-To gdzie jest reszta?-ponowiłam pytanie.
-Poszli.-powiedział krótko.
-Jak to poszli?! Gdzie poszli?!-zdenerwowałam się.
-Przodem, powiedziałem im żeby poszli przodem i ze spotkamy się w sercu Sieci.-powiedział spokojnie.
-A kto ci do cholery pozwolił!-krzyknęłam.
-Skarbie, miałaś ogromne szczęście ze mutant nie rozharatał ci całkowicie bicepsa, inaczej pewnie już nigdy nie podniosłabyś lewej ręki. A dopóki ręka choć trochę się nie zagoi musisz…musimy tu zostać, bo nie możesz przeciążać tej ręki-wydawało mi się że ta sytuacja zaczyna go bawić.
-Po pierwsze to co mi powiedziałeś wiem doskonale sama, a po drugie...-tu odchyliłam głowę po czym walnęłam go z „Dyńki”  prosto w nos.-... nie mów do mnie skarbie.-oznajmiłam dobitnie, a Ariel rozcierał nos, z którego zaczynały kapać kropelki krwi.
-Nieźle. -powiedział wycierając dłoń o płaszcz. - Ale czy chcesz czy nie musisz ze mną siedzieć więc albo spróbujemy coś z tym zrobić albo dalej będziesz mnie witać ciosem z dyńki. To jak?-zapytał wyciągając w moją stronę dłoń. Rozważyłam wszystkie za i przeciw; był wkurzający, ale można się przyzwyczaić.
-Zgoda. -uścisnęłam jego dłoń.

**********************************************
Nudy. -.-