FiF - New world - rozdział 3

Szłyśmy, jakiś czas w milczeniu. Wokół nas było dużo stoisk z różnymi pierdołami; bronią, amunicją, jedzeniem itd. Minęłyśmy stragan chłodnej Mangs, która wyszczerzyła się do mnie w bezzębnym uśmiechu, podając nam obu dwie duże bułki drożdżówki z czekoladą; nie wiem dlaczego, ale Mangs z jakiegoś powodu mnie lubi, praktycznie nigdy z nikim nie rozmawia, tyko ma tą swoją małą piekarnie, zresztą najlepszą w całym sektorze. Podziękowałam i ruszyłyśmy dalej zajadając się świeżymi wypiekami. Izabela cały czas milczała obserwując wszystko i wszystkich. Bardzo się tu zmieniło przez ten cały czas, wszystko było czyste, nie było żadnych szczurów, myszy czy innych karaluchów, zorganizowane, przemyślane, zaplanowane, tu każdy kamień miał swoje miejsce. Może to brzmi trochę pedantycznie, ale gdyby nie to już połowa ludu byłaby zarażona jakimś wirusem czy innym syfem. Tak czy siak dalej szłam z Izabelą do sali treningowej, był to niski błękitny budynek, gdzie przychodzili wszyscy ci, którzy chcieli się podszkolić lub po prostu potrenować  likwidację mutantów albo inne tego typu rzeczy.
Pchnęłam tak dobrze znane mi drzwi, po czym weszłyśmy na jedną z sali. Zobaczyłyśmy trzech chłopaków. Trzech z nich próbowało przebić się przez obronę czwartego , który miał czerwone lekko klejące się od potu do czoła włosy, rudy był bez koszulki, zresztą tak jak pozostali, jedyną częścią garderoby jaką na sobie miał były ciemnoszare dresy. Można było zobaczyć jak napinał mięśnie ramion i brzucha, które mówiąc między nami miał całkiem nieźle ukształtowane, kiedy parował uderzenia. Spojrzałam na Izabelę wzrokiem, który miał wyrażać: ,,Tak, to właśnie nasz Fineasz, widzisz jakie z niego ciacho?" Ale Izabela nie widziała mojego spojrzenia, bo cały czas wpatrywała się w czerwonowłosego jak zaczarowana, śledziła jego każdy ruch, a ja uśmiechałam się tylko pod nosem. Jestem ciekawa co oboje zrobią gdy Fineasz sobie uświadomi, kto ze mną przyszedł. W końcu walka dobiegła końca bo drewniane kije pękły gdy każdy z chłopaków postanowił zaatakować w tej samej chwili.
-Dobra, przerwa!-krzyknął Fineasz, po czym padł na matę, starając się uspokoić oddech.   Pozostali zrobili o samo. Patrzyłyśmy na nich przez chwilę, aż w końcu lekko odchrząknęłam. Natychmiast ponieśli głowy. Cisza, wpatrują się w nas jak sroka w gnat. A potem radośnie podskoczyli i dopadli do Izabeli, która co tu dużo mówić, nie była tym właściwie aż taka zaskoczona. Nie podniósł się tylko nasz rudzielec cały czas wpatrując się w czarnowłosą.
-I-Izabela?-Fineasz nie mógł uwierzyć.
-Cześć Fineasz. –powiedziała nieśmiało i delikatnie się uśmiechnęła. Chłopak podniósł się powoli z ziemi i ruszył ku dziewczynie. Stali tak chwilę naprzeciw siebie, przypatrując się sobie uważnie jakby jedno i drugie nie mogło uwierzyć, że osoba stojąca naprzeciw niej jest prawdziwa. Rudy wyciągną swoją dłoń i chwycił nią dłoń Izabeli. Wpatrywał się w nie przez chwilę, po czym wybuchnął perlistym śmiechem. Kiedy słyszałam ten dźwięki po raz ostatni?
-Izabelo, tak się cieszę, że cię widzę. -dziewczyna po chwili już była w jego ramionach, a on przez cały czas mówił do jej włosów w które wsadził swój nos. Zauważyłam, że w jego oczach zalśniły łzy.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Wstawiłam kolejny rozdział trochę wcześniej. :)
I jak można zauważyć rozwijam wątek Finbelli. Może być? :D