FiF -New world- rozdział 18

Staliśmy tak przez chwilę, a ja nie wiedziałam co się dzieje, więc po prostu gapiłam się w zamknięte oczy Silentio; może naszprycowali mnie za dużą ilością psychotropów i mam jakieś halucynacje? Po co czytać informacje na ulotce...Usłyszałam trzaśnięcie drzwiami, chłopak powoli się ode mnie odsunął, delikatnie dotknął kciukiem moich ust i uśmiechnął się.
-Nie przeszkadzam?-zapytał Ariel, który z obojętną miną szedł szybkim krokiem w naszą stronę, nasze spojrzenia na kilka sekund się spotkały.
-Prawdę mówiąc, przeszkadzasz.-odparł, patrząc na niego chłodnym wzrokiem, chłopcy stali naprzeciw siebie mierząc się groźnie wzrokiem. Stałam obok nich zdezorientowana, kręciło mi się w głowie i przed oczyma co jakiś czas pojawiały się ciemnie plamy.
-Z kilka minut musimy się stawić do Beera.-oznajmił Ariel wciąż nie zrywając kontaktu wzrokowego z Silentio.- Przyjdę po ciebie i pozostałych, Alice.-
-Lepiej ja to zrobię.- wszedł mu w słowo blondyn, a zielonooki zacisnął pięści, po czym odwrócił się na pięcie i ruszył korytarzem, przeciąg rozdymał mu poły płaszcza, sprawiając, że wyglądał, jakby płyną w powietrzu.
-Przyjdę po ciebie i resztę za jakieś 20 minut.- powtórzył Silentio patrząc na mnie badawczo.-Tęskniłem za tobą, Alice.-musnął mój policzek dłonią odzianą w czarną, skórzaną, bez placową rękawiczkę, dłoń miał niezwykle ciepłą. Odszedł tą samą drogą, co Ariel, zostawiając mnie na środku korytarza. Nie za bardzo zrozumiałam co się wydarzyło w ciągu tych 10 minut. Na ustach cały czas czułam jego dotyk, otarłam je wierzchem dłoni i sztywno stawiając kroki ruszyłam w drogę powrotną. Pchnęłam drzwi do naszego pokoju, po głowie chodziła mi jedna myśl. Dlaczego? W jednej chwili jesteśmy więzieni, przypalani prądem, a w drugiej trafiamy do pomieszczenia ze wszystkimi wygodami, a ci co nas pojmali zachowują się jak gdyby nic się nie stało. Do tego jeszcze Silentio. Byłam tak zajęta swoimi myślami, że nie zauważyłam dwóch całujących się postaci, dziewczyna, której długie, kruczoczarne włosy zasłaniały twarz, pochylała się nad rudym chłopakiem, leżącym w łóżku na wznak i obejmującym ją w talii, co jakiś czas przerywali dla zaczerpnięcia oddechu, ręce szatynki błądziły po klatce piersiowej Flynna, a ten w tym czasie składał delikatne pocałunki na ustach dziewczyny, a jej włosy muskały mu policzki. Fineasz odgarnął Izabeli włosy na jedną stronę i chciał się podnieść do siadu, ale ta go powstrzymała go, kładąc rękę na piersi.
-Nie ma mowy. Jeszcze mi tu zemdlejesz, a i tak ledwo żyjesz.-powiedziała.
-Z miłości do ciebie, moje ty czarnowłose słońce.-uśmiechnął się. Ich usta znów się złączył w jeszcze namiętniejszym pocałunku. Gapiłam się na to wszystko z szeroko otwartymi oczyma, i powoli zamknęłam drzwi, koniec z lekami. Definitywny koniec.
-Widzę Alice, że twoja ciekawość nie zna granic.-usłyszałam tuż przy swoim uchu, zagotowało się we mnie nie dość, że zdradził to ma czelność jeszcze za mną łazić?! Odwinęłam się, żeby uderzyć Ariela prosto, w ten jego pusty łeb. Cios został zablokowany.
-Powtórka z rozrywki?-zapytał, na jego ustach znów pojawił się tak znany mi uśmiech, zacisnęłam pieści ze złości.
-Odpierdziel się ode mnie, nie chcę cię widzieć.-wycedziłam przez zaciśnięte zęby.
-Jesteś taka piękna, jak się złościsz.-jego uśmiech stał się jeszcze szerszy.
-Dobra sam się prosiłeś.-powiedziałam spokojnie, po czym rzuciłam się na niego. Pierwszych kilka ciosów zablokował z wyraźną łatwością. Byłam co raz bardziej sfrustrowana, a on co raz bardziej rozbawiony, w końcu przyparł mnie do ściany.
-Z bliska jesteś jeszcze piękniejsza.- patrzył na mnie wściekle zielonymi oczyma, jego spojrzenie było hipnotyzujące. Powoli zaczął się do mnie zbliżać, nasze ust dzieliło kilka centymetrów.
-Dzięki.-kopnęłam go kolanem w krocze, minę miał dość dziwną, połączenie zdziwienia i niewyobrażalnego bólu, pochyliłam się w jego stronę.-To za to, że mnie zdradziłeś.-wyszeptałam wprost do jego ucha.-A to-powtórzyłam kopnięcie-Za to, że cię poznałam.-zobaczyłam jak korytarzem idzie Silentio.
-A jemu co?-zapytał, widząc klęczącego Ariela.
-Nie wiem.-odpowiedziała z mina niewiniątka.
-Czas na odprawę, Ariel wstań z łaski swojej.-powiedział patrząc na krzywiącego się chłopaka.
 *****************************
Mam nadzieję, że podoba wam się taka Finbella? :D