FiF -New world- rozdział 2

Naszym zadaniem, znaczy zadaniami, bo mamy ich tak naprawdę od cholery, są między innymi: zaopatrywanie naszego sektora w żywność, a pewnie teraz sobie myślicie ,,Ojej muszą się przejść po wodę do strumyka i zerwać z drzew kilka jabłek” to w sumie to by było proste, gdyby te przeurocze drzewka nie miały wysokości 27 pięter, a malutkie jabłuszka nie były wielkości dobrze nadmuchanej piłki plażowej,  a są jeszcze przecież inne gatunki. Co tydzień musimy objechać całą powierzchnię naszego sektora w poszukiwaniu… nie wiem czego, czegoś. Po prostu jak zobaczymy coś niepokojącego mamy to zgłosić do dowództwa. Nazywam to sektorem, ale tak naprawdę jest to oddzielne samorządne państwo-miasto. Mamy własne prawo itd. . Jest też drugi taki jak nasz i pewnie jak już zgadujecie nie żyjemy ze sobą w idealnej harmonii i nie padamy sobie w ramiona jak się zobaczymy. Powiem wprost: prowadzimy ze sobą zimną wojnę. Musze jeszcze wspomnieć o buntownikach, to grupa, jeśli wywiad, czyli nasza szóstka się nie myli, to około kilku dziesiątek osób, wyrzutków którzy postanowili żyć własnym życiem. Są jak wrzód na tyłku, podkradają nam jedzenie, broń, energię.
No dobra, to brzmi jakbyśmy my rządzili całym sektorem i odwalali całą czarną robotę, ale po prostu jesteśmy najlepsi, nie ma drugiego tak dobrze zgranego zespołu, skromna jestem, co?  To teraz trochę o nas, bo wiecie, każdy ma swoją działkę, rzecz w której jest naprawdę dobry.
Fineasz i Ferb to wynalazcy, to oni nam robią nasze zabawki, czyli broń i inne gadżety; ostatnio zrobili nawet motory na energię słoneczną. Jakby tu nie patrzeć dzięki nim jesteśmy najlepiej wyposażeni w całym sektorze.
Baljeet to mózgowiec on dostarcza chłopakom obliczenia, przeprowadza badania, analizy itd. . Rzadko wychodzi na powierzchnie, nie ukrywajmy, nie jest stworzony do pracy w terenie. Czasami wychodzi tylko na krótki spacer, ale nigdy  nie towarzyszy nam w misjach.
Buforda mamy od zadań siłowych, jak trzeba coś rozwalić, przenieść lub ewentualnie komuś przyłożyć, to on się tym zajmuje.
Izabela jest najlepszym szpiegiem jakiego znam, tą swoją słodkością usypia czujność wroga, po czym dowiaduje się cennych informacji i znika bez śladu. Nie wiem jak tamci się jeszcze nie skapowali i chyba najlepiej z nas załatwia mutanty.Pięć lat po katastrofie tata Izabeli z kilkoma innymi mężczyznami wyruszył na zwiady, nie zdążyli przed zmierzchem, to co zostało z jej taty przywieziono w skrzynce wielkości pudełka po butach. Izabela płakała baz przerwy przez tydzień, a potem zamknęła się w sobie, po prostu zamilkła, nie odzywała się do nikogo przez pół roku, cały czas siedziała w swoim pokoju beznamiętnie wpatrując się w zdjęcie swojego ukochanego taty. Starałam się jak mogłam, właściwie to wszyscy się starali, zwłaszcza Fineasz i ja, siedzieliśmy z Izabelą, próbowaliśmy nakłonić do rozmowy, ale ona za każdym razem milczała wpatrując się w przestrzeń, raz widziałam, jak Fineasz poszedł do niej sam,  słyszałam jak jej śpiewał i grał dla niej na gitarze jakieś spokojne melodyjki. Któregoś dnia, kiedy od niej wracaliśmy, chłopak był przygnębiony bardziej niż kiedykolwiek.
-Wiesz Alice, chciałbym żeby moja Izabela wróciła-przerwał ciszę, a ja spojrzałam na niego.
-Czas leczy rany, myślę że Izabela wróci, wystarczy tylko trochę cierpliwości.- powiedziałam i położyłam mu dłoń na ramieniu.
Któregoś dnia sporządzałam mapę terenu. Pewnie ciekawi was w czym ja się specjalizuję, a jak nie to i tak wam powiem. Moja działka to przyroda i geografia, obszar naszego sektora znam na wylot, każdy kamień, drzewo. To ja prowadzę naszą paczkę gdy jesteśmy w terenie, pobieram próbki, obserwuję i jeżeli widzę coś niepokojącego zgłaszam dowództwu. Więc jak już mówiłam, rysowałam mapę, gdy nagle poczułam jak włosy jeżą mi się na karku, dobrze znałam to uczucie kiedy ktoś mnie obserwował, ale nie dałam po sobie tego poznać i kontynuowałam, lecz w pewnym momencie przerwałam i otwierając szufladę,  niby szukając ołówka szybko wyciągnęłam pistolet laserowy i wycelowałam w intruza, już miałam naciskać spust, gdy zobaczyłam kto przede mną stoi. Celowałam Izabeli dokładnie w serce, przez chwilę patrzyłyśmy się na siebie, a potem wpadłyśmy w objęcia, i zaśmiałam się serdeczne.
-O matko, Izabelo tak się cieszę. - mówiłam coraz bardziej zaciskając ramiona wokół niej, a ona o ile to możliwe jeszcze mocniej się do mnie przytuliła.
-Ja też się cieszę, że wróciłam, w końcu zrozumiałam, że moja rozpacz nie przywróci mi taty. -przez chwilę milczała- Chciałam ci bardzo podziękować za to, że ze mną byliście ty, Fineasz - tu po raz pierwszy od pół roku na jej twarzy pojawił się delikatny uśmiech.- i cała reszta.
-Hej, to chodźmy do nich, na pewno się ucieszą, kiedy cię zobaczą. - chciałam ja wyciągnąć do ludzi, zresztą Fineasz był w takim stanie, że szkoda gadać; już w ogóle się nie uśmiechał, włóczył się po sektorze i praktycznie z nikim nie rozmawiał.
- Pewnie Fineasz też tam jest. - kusiłam, bo wiedziałam, że czarnowłosa ma słabość do naszego rudego. Na te słowa w oczach Izabeli zapaliły się iskierki. Uśmiechnęłam się do niej i bez słowa ruszyłam ku wyjściu.

********************************
Tak tak wiem miala byc piosenka, ale jakos nie moge dopatrzyc sie momentoe, w ktorych moglabym ja dodac. :/
I przepraszam, ale zdecydowalam, ze Pepe i Dundersztyca (szczegolnie jego), nie dodam do tego opka. To przez to ze nie moglam wymyslic po co i dlaczego doktorek mialby budowac inatory. A Pepe... moze w przyszlosci znajdzie sie dla niego miejsce. ;)